نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 استاد گروه زبان و ادبیّات عرب دانشگاه بوعلی سینا همدان
2 دانشیارگروه زبان و ادبیّات عرب دانشگاه تربیت مدرس تهران
3 دانشجوی دکترای رشتة زبان و ادبیّات عرب دانشگاه بوعلی سینا همدان
چکیده
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
إنّ إغتنام الفرصة، أی استذکار اللحظات، نسیان العدید من المرارات الماضیّة و الابتعاد عن المخاوف المستقبلیّة، هی ظاهرة معنویة فی الشعر الخیامی حیث تتکون من نظرة عمیقة إلی العالَم الداخلیّ الملیء بالرموز فضلا عن ذلک تعتبرُ الأسئلة الوجودیّة من سماتها البارزة. ینعکس هذا المفهوم علی نطاق واسع فی شعر شعراء العرب المعاصرین، و إستثناءً علی أنّه قد یخلطه مع المتعة الأبیقوریّة و قلَّلُوه إلی حدّ المحبوب الحسیّ.
إنّ علی محمود طه، الشاعر المصریّ أحدُ اولئک هؤلاء الشّعراء الذی قد أخذ فکر إغتنام الفرصة من الخیّام و لکن یعبّره فی سیاق المفاهیم الحسیّة. هذه الدراسة تحاول لتمثّل کیف علی محمود طه التعرّف علی هذا الفکر الخیامیّ و أیّ التأویلات الإنحرافیّة حدّثتْ فی شعره ؟ لقد أجابها الکتّاب من رؤیة مقارنة فی ضوء منهج تحلیلیّ –وصفیّ و بناءً علی المنحی النقدیّ عن الأسئلة المذکورة. یبدو علی محمود طه لم یکن یتعرف علی مصادر الفکر الخیامیّ بطریقة مباشرة، بلْ إنه عرفه عن طریق تأویل ملهم من ترجمات الرباعیّات باللغة الإنجلیزیّة و العربیّة و قد نحی موقف المادیّ و ذی المتعة أو الأبیقوریّة من هذا الفکر الخیامیّ.
کلیدواژه‌ها [English]
)